POPAYÁN & CALI

De nachtbus naar Popayán is een hel! De buschauffeur rijdt als een dwaas door de bergen. Halverwege de nacht ben ik zo misselijk dat ik het vuilnisbakje naast mijn stoel vol kots. Bah! We komen eerder aan dan verwacht en moeten snel onze spullen bij elkaar zoeken om uit te stappen. Popayán oogt al meteen warm en open. Het is zondag als we aankomen en op wat lui op paard en wagen na is de stad uitgestorven  Alsof we terug zijn gegaan in de tijd. We slapen nog een paar uur en gaan dan de stad in op zoek naar een plek om te lunchen. Maar alles is dicht! We eindigen uiteindelijk in een 'comida rapido' (fastfood) restaurant voor een perro caliente (hotdog) (leuk dat ze alles letterlijk vertalen hier) en een grote kan vers lulo sap. Lulo is één van de Colombiaanse vruchten die je nergens anders vindt. Colombia heeft een hoop bijzondere vruchten en je kunt overal vers vruchtensap krijgen voor een prikkie. En ik wil steeds iets nieuws proberen! Popayán is niet al te groot. De gebouwen zijn sierlijk en wit en aan de balkonnetjes hangen witte bakken met rode bloemen. Het is er warm, en strakblauwe luchten wisselen af met bizarre stapelwolken. We hebben de eerste avond zelfs een prachtige dubbele regenboog voor ons hostelraam! Naast het busstation zit een enorme supermarkt en we hebben een heel chill hostel, dus we eten beide avonden thuis. En we zijn uiteraard niet de enige, dus zo leggen we weer leuk contact met de andere mensen in het hostel. 

De tweede dag zijn we allebei een beetje gaar, zo'n nachtrit waarbij je amper een oog dicht doet hakt er flink in, en dus slapen we uit en doen we rustig aan. Uitgebreid ontbijt maken, mijn blog bijwerken, dingen voor thuis regelen, een beetje wandelen door de stad... Wat een verschil met gisteren! Was op zondag alles dicht, zelfs de horeca, en was er niemand op straat, op maandag lopen de straten over met mensen en zit er om de 2 meter een andere tent. Of een kapper. En dat brengt Roel op een idee, want zijn haar en zijn baard zijn volgens hemzelf inmiddels veel te lang. Dus dinsdag zitten we, na weer een uitgebreid, homemade ontbijtje, bij de kapper. Spannend! Ik zie de man met zijn tondeuse over Roel z'n haar gaan en er blijft weinig van over. Haha! Gelukkig is het eindresultaat niet verschrikkelijk. Erg kort en wat vreemde strak geschoren lijnen, maar van boven heeft hij het lang gelaten. En geen lange baard meer. Een fris, Colombiaans koppie! Haha! 's Middags lopen we naar de brug, die niet erg veel voorstelt, maar wel weer een mooi deel van de stad laat zien. En dan is het eind van de middag al weer tijd om door te reizen naar Cali, de stad van de salsa! 

Paraglyden, niet nodig. Ziplinen, hoezo? Wij hebben de busreis van Popayán naar Cali gedaan! De minibus waarmee we met nog een man of 12 vertrekken racet door de bergen. Haalt in waar het niet mag en als het niet snel genoeg gaat hij er rechts langs. En dat allemaal in de haarspeldbochten boven in de bergen. Echt, een achtbaan is er niks bij! We moeten ons inhouden om niet onze handen in de lucht te gooien en 'waaaaa' te gillen... En ik denk alleen maar: ik ben blij dat mijn moeder dit niet weet.. ;) Maar we overleven de rit en arriveren veilig in Cali. Daar hebben we zin in, want nog geen 4 uur van het rustige Popayán belooft ons een bruisende stad te wachten. Feestbussen en salsa-avonden! Maar niets is minder waar... Ons hostel, wat ook salsa-lessen geeft, is verlaten. We zijn de enige in huis! En als we woensdag de stad in lopen blijkt het een feestdag te zijn en het centrum is, net als Popayán op zondag, dicht en uitgestorven. We eten wat bij de enige kroeg die we kunnen vinden die open is. Lekker, maar eigenlijk boven ons budget. Cali heeft niet echt een duidelijk centrum. Bij de rivier staat een bijzondere kerk en net over de brug is een plein waar wat marktjes staan en mensen samen zijn gekomen. Best leuk om te zien, maar helaas niet zo bruisend als gehoopt! Extra jammer, want in Popayán hadden we het plan om uit te gaan. Ons hostel maakte reclame voor een kroeg waar ze oude vinyl draaien. Klinkt geweldig toch? Maar we besloten ons geld te sparen voor salsa dansend Cali. Waar geen kip te vinden blijkt! Qua stappen is het ons niet bepaald gegund deze reis! 

(in BA lag Roel ons hele laatste weekend ziek in bed, in Salta eindigden we met ranzige cocktails in een lege kroeg, in La Paz lag ik te kotsen op de WC, in Cochabamba zaten we in de foute buurt, in Bogotá verbood mijn parasiet me te drinken... maar uiteraard hebben we ook een paar hele mooie stapavonden gehad, La Bomba de Tiempo in BA met stip bovenaan!)

Cali schijnt de mooiste dierentuin van Zuid-Amerika te hebben en Roel heeft het idee om daar donderdag heen te gaan. Van dierentuinen word ik instant blij! Dus we staan op tijd op en pakken de taxi naar de Cali Zoo. Het is er inderdaad erg mooi, veel dieren, grote verblijven, het heeft wel wat weg van Blijdorp! Alleen mét een witte tijger! En hoewel Cali nog een paar graden warmer is dan Popayán is het vandaag qua temperatuur goed te doen. Aan het eind van de middag hebben we alles gezien en pakken we de taxi terug naar huis. Ik ben inmiddels strontverkouden en baal hier enorm van. We zijn allebei in deze 4 maanden al vaker ziek geweest dan normaal in een heel jaar! Dus er volgt maar weer een rustig avondje in bed... 

Het hostel heeft trouwens 2 katten, één echte doerak die graag op het dak speelt. De eerste avond brengt hij ons al een prooi op het dakterras: een enorme kakkerlak die zodra ze hem los laat hard begint te rennen. Brrr! Juist wanneer ik denk dat hij verdwenen is rent hij vlak langs mijn voeten en ik schreeuw het uit! Dat is echt het enge aan kakkerlakken, ze zijn zo snel en onberekenbaar en lopen altijd net mijn richting op! De laatste dag heeft de poes weer een kakkerlak gevangen.. Dit keer neemt ze hem mee naar binnen en ligt het beest de halve avond te spartelen op zijn rug in de huiskamer. Geen idee hoe het uiteindelijk afgelopen is.. ik heb in ieder geval onze slaapkamerdeur niet meer open laten staan! 

Het is sowieso leuk om te zien dat in Colombia iedereen die we ontmoeten een kat heeft. In Argentinië had iedereen een hond, in Colombia is de kat populair. Ze zijn hier sowieso weer een stuk liever voor dieren dan in Peru en dat is fijn om te merken voor een dierenliefhebber zoals ik. Peru heeft prachtige plekken, maar qua mensen en cultuur was het ons minst favoriete land. Naast het gevoel dat iedereen iets van ons wilde en iedere mogelijkheid uitgebuit werd, de mensen reageerden hier echt het tegenovergestelde op ons dat de vriendelijke en bescheiden Bolivianen, speelt de manier waarop ze met dieren omgingen een grote rol in onze beleving. Honden die werden verwaarloosd en geslagen, vrouwen met piepjonge lammetjes op hun arm midden in de grote stad, wie je kon betalen voor een foto, papegaaien die volledig onder de vlooien zaten.. Niet leuk om te zien! We zijn blij dat de straathonden hier weer gevoerd worden en de katten vertroeteld en dat de lammetjes gewoon in de wei bij hun schapenmoeder staan! 

De volgende ochtend staan we vroeg op om uit te checken en meteen door te gaan naar de volgende plek een uur of 5 verderop: het schitterende Salento! Salento stal ons hart, maar daarover volgende keer meer!  

♥