donderdag 27 juni 2013

woensdag 26 juni 2013

SUCRE, THE WHITE CITY & BUSY BUZZY COCHABAMBA



Vrijdag 7 juni worden we wakker in ons grote, warme bed in Uyuni en zijn, uiteraard, te laat voor de bus van 10 uur. Op het busstation blijkt er geen bus om 11 uur te gaan, dus om 12 uur zitten in de bus naar Potosi, om daar over te stappen op de bus naar Sucre. Het is een echte Boliviaanse bus: letterlijk 10x zo goedkoop als de bussen in Argentinië, benen in je nek, veel locals en geen WC. Bij iedere stop ga ik maar snel plassen en op die manier is de rit van 9 uur goed te doen. De bus stopt voor meisjes langs de weg, die instappen en snoep en drinken verkopen. Ik koop voor 1 Boliviano een 'zakje' zelfgemaakt drinken en het smaakt naar een soort honingachtige ijsthee. Mmmm...! (veel van jullie kennen de vele lege pakken Arizona Icetea in mijn kast! :)) Sommige stukjes zijn best spannend, je rijdt met de bus vlak langs de rand en kan zo de afgrond in kijken. Daar krijgen we allebei wel een beetje zweethandjes van! Gelukkig is het snel donker en kunnen we niets meer zien... ;) We komen in het donker aan in Sucre, niet op het grote busstation, maar ergens in de rand van de stad. We vinden een hostel in de buurt, mét warm water en goede wifi. De straat zit vol met internetcafés en kiprestaurantjes. We gaan ergens zitten voor een patat met een halve kip, 2 menu's met cola voor 40 Bolivianos (4 euro!). Hollah at goedkoop Bolivia! Kip smaakt erg goed, de patat duidelijk opgewarmd. En als er naast Roel op de muur een flinke kakkerlak voorbij komt lopen, zijn we toch wel uitgegeten. Tijd om naar ons hostel terug te gaan! 
We maken van de goede wifi gebruik om op zoek te gaan naar een volgend hostel, wat dichter bij het centrum. We besluiten onszelf 1 nacht te verwennen met een luxe hotel, waar we ons de volgende dag met de taxi heen laten brengen. Grote, mooie kamer, ruime badkamer met een enorme douche. Er was ons ook een zwembad beloofd, maar dat is leeg. Te koud. 's Middags is het aardig weer en ons hotel zit óp het plein midden in het centrum, waar ook nog eens een festival begint. Een optocht van muziek en verschillende dansende koppels in mooie dansoutfits. Het komt een beetje amateuristisch over, maar het is zeker leuk om te zien! We hebben een tentje ontdekt naast ons hotel, met een Belgische eigenaar en heerlijk eten. Verse fruit salades, uitsmijters, crepes con chocolate, goede espresso... We moeten nog zo wennen aan de lage Boliviaanse prijzen, dat we een aantal keer veel meer bestellen dat we op kunnen, haha. 




In het begin van de avond willen Roel en ik weer even goed gebruik maken van ons luxe hotel, maar ook de 'speelkamer' met pooltafel en biljart blijken we niet te kunnen gebruiken. De ballen staan achter een deur waar alleen de manager de sleutel van heeft. Als ik zeg dat ik het stom vindt dat ze reclame maken voor dingen die we vervolgens niet kunnen gebruiken en dat de teleurstelling groot is, gaat de mevrouw achter de balie even bellen met de manager en mogen ze de kast openbreken. Yeah! We poolen en biljarten zeker 2 uur achter elkaar. Roel heeft in een snooker- en poolcentrum gewerkt en geeft me wat privéles. Dat pakt zo goed uit dat ik het laatste potje zelfs win! Voor die avond hebben we romantische plannen. We zoeken een supermarkt op en kopen daar een fles wijn, een kaasje, wat chips... Maar de grap is dat we na een lange douche en 2 slokken wijn in slaap vallen en pas de volgende ochtend weer wakker worden... ! Die tour en het reizen heeft er toch flink ingehakt. Maar geen enkel probleem, want we hebben allebei heel goed geslapen in dit heerlijke, zachte bed. Alle luxe optimaal benut! ;) Het ontbijt valt ook niet tegen: vers fruit en yoghurt in verschillende smaken, cereal, brood en een brood rooster, luxe kaasbroodjes, verse jus d'orange etc... En dan nog een lange warme douche samen... We nemen het ervan! 


En dan is het tijd om weer door te gaan naar de realiteit: ons volgende hostel voor 5 euro p.p.p.n. De plek van het hostel is dichtbij het centrum en we hebben warm water, dus we mogen niet klagen. We zijn inmiddels gewend dat er 2 aparte bedden staan in de private rooms, en we knus samen in 1 bed slapen. Het is een groot hostel, met 2 patio's, een dakterras met uitzicht over de stad en een keuken. Het oogt heel gezellig, maar het is heel slecht onderhouden. Heel zonde, want het is zo'n mooie plek! 



We gebruiken die dag om de stad een beetje te verkennen. Het is veruit de meest mooie en best onderhouden stad die we tot nu toe zijn tegen gekomen. Het heeft de bijnaam 'The white city', en het is overduidelijk waarom. Overal staan witte gebouwen, kerken, cathedralen. Veel pleinen met bankjes en witte monumenten en gedenktekens, waar je lekker in de zon kunt zitten. Plaza 25 de Mayo is het centrale punt van de stad en daarnaast ligt een enorme markt waar je terecht kan voor vers fruit en verse groenten, brood en noten. Naast de supermarkt ontdekken we een bioscoop waar ze niet alleen films in 'doblado' (nagesynchroniseerd) draaien, maar ook engels gesproken met spaanse ondertiteling. We besluiten die avond naar de film te gaan en daarna te gaan eten in het restaurant van de Belg (het lunchtentje in inmiddels onze vaste stek geworden, we willen zijn avondeten dan ook wel eens proberen!) tegenover de bioscoop. We gaan naar El grand Gatsby (the great Gatsby) en het bevalt ons goed. Meteen goed om de taal te leren, want je leest de ondertiteling toch mee. Moeten we vaker doen, zo'n avondje uit in het spaans! 





Sucre heeft iets heel ontspannends over zich. Het is niet al te warm, maar het zonnetje schijnt. We koken een aantal keer zelf met verse producten van de markt en lunchen vrijwel iedere dag buiten de deur. Wifi ontbreekt in het hostel, maar in het lunchtentje hebben we goed bereik en kunnen we alles uitzoeken voor het vervolg van onze trip. Aan het eind van de middag bezoeken we San Felipe Neri Convent, een soort kathedraal met een school eraan vast voor jonge meisjes. Erg mooi, alles is wit en er staan rode en roze plantjes op de relingen. Als je helemaal naar boven loopt kom je op een soort dakterras met prachtig uitzicht op de stad en de hoge bergen eromheen. We blijven er hangen tot de zon onder gaat. Volgens de Lonely Planet de mooiste zonsondergang in de omgeving. 










De laatste, volle dag in Sucre (we hebben alweer besloten een dag langer te blijven dan gepland, we vinden het heerlijk hier!) gaan we naar een dinosaurus park in de buurt. We hebben geprobeerd Jurrasic Park te downloaden om die de avond ervoor te kijken, maar dat is met de slome wifi niet gelukt. :) We moeten een busje pakken voor de kathedraal  het blijkt een toeristisch busje te zijn met open bovenverdieping waar we met een man of 8 inzitten. Hartstikke koud met die harde wind van het rijden, maar we blijven allemaal eigenwijs bovenin zitten om de omgeving te kunnen zien. We rijden door een echte volksbuurt en ik zie zoveel dingen die ik zou willen fotograferen. Spelende kinderen, vrouwen in traditionele gewaden. Ik vind het onbeschoft om zomaar een foto te maken van een mens, maar er is hier zoveel te zien. In de bus van Potosi naar Sucre zaten al veel locals: Vrouwen met wijde rokken, felgekleurde doeken waar ze hun spullen, of nog vaker, hun kinderen in vervoeren, 2 vlechtjes en een hoed. De kindertjes kijken je met grote zwarte ogen aan vanuit zo'n zak op de moeders rug. Prachtig! 
We rijden een aantal kilometer de bergen in en daar is het dan: Parque Cretacico. Het park is één grote grap! (Erik noemde het 'melig' en dat is ook de perfecte omschrijving!) We hebben anderhalf uur om het park te bekijken, en dat is ook meeeeer dan genoeg. Er staan nep-dinosaurussen met bordjes met hun naam en afkomst en er is een kamer waar wat gevonden fossielen zijn opgesteld. De grootste bezienswaardigheid is een grote muur in de lengte van het park waar fossielen zijn gevonden en waar nog steeds onderzocht wordt. Het stelt allemaal niet veel voor, maar Roel en ik vermaken ons wel, een prima culturele middagbesteding! 












Als we terugkomen (weer bovenin de koude bus met z'n allen, het uitzicht vanuit de bergen is misschien nog wel het mooist van dit hele tripje!), boeken we een vliegreis voor de volgende dag naar Cochabamba. De bus is goedkoper, maar doet er erg lang over, en vliegen is nog steeds de helft goedkoper dan de bus in Argentinië! Een Argentijnse jongen uit het hostel waar vooral Roel veel mee heeft gepraat biedt ons nog een lift aan die we serieus overwegen. Maar een rit van 10 uur door de bergen met een kerel die we amper kennen, zie ik toch niet zo zitten... Daarnaast is het de vraag of een auto huren en de kosten voor benzine goedkoper zijn dan de vliegtickets. Onze laatste avond koken we weer in het hostel, om zoveel mogelijk van wat we nog hebben op te maken en chillen we op de kamer met een film.
Woensdagochtend ontbijten we in het hostel en maken we zelf nog een fruitsalade van het fruit wat we nog over hebben. Good & healthy life! We hebben die avond ervoor een nederlands tentje in de buurt zien zitten waar we nog wat gaan drinken voor vertrek. Roel eet er een stroopwafel, hihi! De drop is uitverkocht helaas... (de 4 zakken die ik van thuis heb meegenomen zijn al op! :O). De jongen waarbij de vliegtickets hebben geboekt heeft ons gewaarschuwd voor taxichauffeurs die ons willen oplichten: een ritje naar het vliegveld is in principe 25 Bolivianos, maar met onze tassen etc vragen ze waarschijnlijk 40. We moeten sowieso niet meer dan 50 geven... Lastig, die taxi's zonder meters! Maar onze taxichauffeur is een goeie, en hij vraagt de 'gewone' 25 Bolivianos om ons veilig en op tijd bij het vliegveld te droppen. We checken onze bagage in en bij de laatste controle bedenkt Roel dat hij zijn Zwitserse zakmes, een cadeau van zijn broer, in zijn handbagage heeft laten zitten. We zien het al de grote bak met verboden spullen in verdwijnen... Maar Roel zet zijn liefste blik op en vertelt de beveiliger dat het mes erg belangrijk voor hem is en dan mag hij het inleveren bij de vliegtuigcrew en na de landing weer ophalen. Lucky him! 


Nog geen half uur later landen we in Cochabamba. Heerlijk zo'n snelle reis (en in het vliegtuig hebben we nog 2 broodjes en drinken gehad ook, goede service, daar kan Ryan Air nog wat van leren!). We hebben gelezen dat je geen hostel moet boeken ten zuiden van Av. Aroma, omdat het daar na het donker gevaarlijk kan zijn. Ons hostel zit er net een paar straten boven. :) Een spotgoedkoop hostel met kleine kamers, maar een eigen badkamer mét warme douche. We gaan de stad in en dat is werkelijk een cultuurshock. Deze stad is het tegenovergestelde van Sucre: Druk en grauw. De straten staan vol met straatverkopers en er zijn zoveel mensen op straat dat we een aantal keer omver worden gelopen. Plaza 14 Septiembre  (hebben alle centrale pleinen in Zuid-Amerika een datum in hun naam?) is het middelpunt van alle drukte. En wellicht komt het door de dreigende bewolking boven de stad, maar ook daar ziet het maar grijs. Zelfs de palmbomen hangen er treurig bij. We duiken een café in om koffie te drinken en gaan dan op zoek naar een restaurant dat door de Lonely Planet wordt aangeraden. Als we aankomen op het adres treffen we niets. Het restaurant bestaat niet meer... We komen terecht bij Dumbo, een grote eetketen met simpel eten als hamburgers en nacho's, die vooral bekend staat om zijn ijsjes. Grote ijscoupes met alle mogelijke smaken en combinaties. Het is er de hele dag door afgeladen! Ik kan het niet weerstaan en neem een bananaplit als toetje, mmm! 



De tweede dag geven we de stad een nieuwe kans en gaan op zoek naar een leuk tentje om te ontbijten. We belanden in Café Paris: lekkere crèpes en goede wifi. We hebben weer even contact met het thuisfront en maken een financieel overzicht tot nu toe en een plan voor de verdere reis. We hebben het tot nu toe netjes gedaan met ons budget, maar we hebben een aantal tours in het verschiet die duurder blijken te zijn dan we hadden gedacht (Machu Pichu bv)... Dat wordt nog spannend. 's Middags maken we een stadswandeling, o.a. langs de vele marktjes en winkels die de stad kent. Ik wil graag een warme trui of een shirt met lange mouwen, in La Paz staat ons weer een koude periode te wachten, maar er is werkelijk geen winkel die normale kleding verkoopt. Het zijn allemaal boetiekjes die van alles 1 stuk hebben, veelal vreselijk ordinair. Schoenen hebben ze er wel, vele sportwinkels met de merken die wij ook kennen - Nike, Adidas etc - alleen dan een stuk goedkoper. Roel vindt leuke New Balance, maar daar blijken ze één schoen van te hebben in zijn maat, geen compleet paar. Heel raar! De schoenen waar ik in eerste instantie verliefd op ben geworden blijken een herenmodel en de kleinste maat is 40.. En die zijn veel te groot! Na verder zoeken slaagt Roel voor nieuwe Nike's en een Levi spijkerbroek (de spijkerbroek die hij bij zich had is gescheurd) en ik voor paarse gympies van Adidas. Konden we wel gebruiken aangezien onze schoenen aardig verrot waren na de zouttour in Uyuni! Goede aankopen, voor een Boliviaans prijsjes. Yeah! 's Avonds gaan we uiteten in een ander restaurant wat wordt aangeraden door de Lonely Planet, de beste Italiaan uit de stad. We komen aan in een donker en chic restaurant en dineren bij kaarslicht. Romantisch! 



Vrijdag bezoeken we de Cristo de la Concordia, een groot Jezus-beeld bovenop de berg. Het is een vrij impulsief plan, we hebben het beeld vanuit het vliegveld gezien en ik wilde het weleens zien vanuit de stad. Maar al lopende komen we erachter dat je met een kabelbaantje naar het beeld toe kan, en dat lijkt ons wel wat, weer eens de bergen in. Voor de kabelbaan staat een enorme rij. Allemaal 'locals', Cochabamba moet het qua toerisme vooral hebben van mensen uit eigen land. Het is de derde grootste stad van Bolivia, maar er is amper een backpacker te bekennen. We delen ons 'karretjes' met 2 redelijk jonge meiden en hun 'sugardaddies'. Meiden op hoge hakken en vol make-up, de 2 te oude mannen die ze klef vasthouden en alles betalen. Mooi om te zien, zo typisch! Boven hebben we een fantastisch uitzicht over de stad en een laguna aan de rand van Cochabamba. Je blijkt ook ín de Cristo te kunnen. Maar daar moet je wederom voor betalen en het is een lange wenteltrap naar boven die vol staat met mensen. Dat slaan we even over. Na een aantal foto's van en met het beeld en nadat we het uitzicht over de stad van alle kanten hebben bekeken, dalen we weer af naar beneden. En dan wordt het alweer langzaam donker... Wat moeten we nu weer eten? Zelf koken zit er niet echt in... Supermarkten zijn hier als een speld in een hooiberg en de meeste hostels hebben geen keuken. Gelukkig is buiten de deur eten niet zo duur! Maar voor vanavond gaan we voor een nog meer low budget meal: we halen broodjes en noodlessoup waar we alleen nog heet water aan toe hoeven te voegen. En dan maar even genieten van de kabelTV op de kamer van het hostel. De échte goede zenders zijn ondertitelt en niet nagesynchroniseerd.





Voor zaterdag is er 28 graden voorspelt en hebben we weer een iets luxer hotel geboekt. Volgens de website mét zwembad. Dit blijkt niet helemaal waar:  voor het zwembad moeten we naar een resort wat bij het hotel hoort, maar nog 20 minuten met de taxi reizen is... Maar dan mogen we ook wel gebruik maken van een buitenzwembad, 2 binnenzwembaden én de sauna! We besluiten het geld voor de taxi ervoor over te hebben en er een lekker chill dagje van te maken. Voor het buitenzwembad blijkt het toch nog wel een beetje koud (het water is freezing!), dus na een keertje van de glijbaan hebben we dat wel gezien. Binnen is het echter heerlijk! Een verwarmde ruimte met een warm water bad (soort bubbelbad zonder bubbels :)), een zwembad op aangename temperatuur en een turks stoombad met eucaliptus. Mmm... Op de terugweg rijdt de taxi langs een Burger King vlakbij ons hotel, dus een plek voor avondeten hebben we ook gevonden! In Bolivia is Mc.Donalds verboden en daarmee is het het enige land in Zuid-Amerika zonder Mc.Donalds. En die begon ik als addict toch wel een beetje te missen, de Burger King is een goede vervanger! 


Ons plan van aanvankelijk om zondag naar Santa Cruz te vertrekken voor nog een paar dagen zon, maar door het slechte weer wat daar voorspeld wordt besluiten we nog een extra dag in Cochabamba te blijven en maandag meteen door te gaan naar La Paz. We verhuizen weer van het hotel naar een goedkoper hostel en genieten een dag van het mooie weer in het park. We hebben inmiddels ook de andere kant van Cochabamba ontdekt: het mooie en hippe gedeelte rondom Plaza Colón. En bij zon is de stad sowieso een heel stuk mooier! De mooie bloemen komen eindelijk tot hun recht en de flitsende bussen vallen nog meer op. Onze lievelingskroeg is Casablanca. De sfeer is er echt gezellig, iedereen eet en drinkt en speelt spelletjes, van schaken tot yahtzee (wij) tot kaartspelletjes, de muziek is erg goed en het bier is er goedkoop. Én ze hebben 2 katten die schaamteloos bij ieders tafel staan de schooieren voor een stukje eten of een aai. De witte is helemaal verliefd op Roel en kan hem ongestoord minuten lang aankijken, terwijl ik met stukjes eten zwaai en totaal negeert wordt...  ;)





Maandag is een drukke dag: Tas inpakken, uitchecken, ontbijten, bustickets regelen, lunchen, een hostel regelen in La Paz, nog wat zon meepakken in het park.. In het park worden we aangesproken door een Boliviaanse jongen die engels studeert. Hij wil zijn engels graag oefenen. Dus zitten we een poos met hem te kletsen over Bolivia en Nederland en voetbal en andere belangrijke zaken. Ik ben inmiddels ook afgeleid door een losrennend puppy (die vast bij iemand hoort, alleen weet niemand bij wie) die me in mijn neus bijt als ik hem optil. Hij bijt niet door gelukkig, maar misschien moet ik toch eens uitkijken met al die dieren hier aaien en oppakken... :) In San Pedro ben ik al in mijn hand gebeten door het wilde hostelpuppy van het leuke hippiehostel! 
Nog snel een pizza'tje (en een te groot stuk taart als toetje...)  bij Casablanca en dan is het zo ver: de 10 uur durende rit naar La Paz. Door de bergen naar de stad op 4700 meter... Ik hoop dat we een beetje kunnen slapen in de bus, we hebben er een speciale cama-bus voor geboekt. Maar Bolivia blijft Bolivia.......
Tot volgende keer! ;)




zondag 23 juni 2013

INSPIRATION: ROSIE

Ph: Vogue Spain, March 2013

I love this picture of Rosie Huntington Whiteley in Vogue! Makes me miss my cats though... 

zaterdag 22 juni 2013

ALL THIS BEAUTY


Hola cariño's!

Laatst een avond en een middag besteed aan het reisverslag van San Pedro en de tour naar Salar de Uyuni, crasht mijn laptop een dag later. Nu ben ik alles kwijt: bestanden, foto's... En dat terwijl mijn laptop pas 4 maanden oud is! Maar goed, mijn eigen ICT-er heeft 'm weer gemaakt en ik kan weer typen. Gelukkig heb ik op Facebook een mooie back-up van de meeste foto's van de reis.

Maar goed, ik begin opnieuw... Het lijkt alweer heel lang geleden, maar op zaterdagochtend 1 juni stappen we om 7:00u 's ochtends in de bus van Salta, Argentinië naar San Pedro de Atacama, Chili. Het is een prachtige busreis van 9 uur door het Andesgebergte, een tour op zich. We rijden zeker 5 uur op 5200 m hoogte, je hoort de chipszakken open ploffen van de druk. De grensovergang verloopt vrij soepel. Check, weer een nieuwe stempel in ons paspoort. En dan opeens zijn we er. Voor ons gevoel worden we midden in de woestijn gedumpt met onze tassen. Maar het blijkt het busstation van San Pedro de Atacama, en ons hostel is er maar 5 minuten lopen vandaan. 






We hebben niet het bovenste hostel geboekt op Hostelworld, maar een redelijk onbekende met goede reviews. En het is ook een heel tof hostel! Alles speelt zich buiten af. Er is een grote binnenplaats met daaromheen de kamers en wat badkamers en WC's links in de hoek. De crew bestaat uit een groep gasten die dit samen opgezet hebben en die het, zo vertelt één van hen ons later, als een leefstijl beschouwen. Eén van de jongens heeft een Belgische vriendin die ons in het Nederlands wegwijs maakt. Zo vertelt ze ons dat het hier 's nachts enorm afkoelt, soms wel tot een paar graden onder nul, en dat er daarom iedere avond een groot kampvuur wordt gemaakt in het midden van de binnenplaats. Alle hostelgasten mogen aanschuiven en iedereen neemt zijn eigen drank mee. Als Roel en ik even gaan liggen - we hebben een lange reis achter de rug - horen we na een uurtje een meisje 'gillen' buiten. Ik kijk stiekem tussen de gordijnen door en zie dat een groepje mensen drugs zitten te gebruiken op de binnenplaats, met op de achtergrond psychedelische house. LSD of iets, of wie weet alleen hele sterke wiet? Als we even later de mensen in de kamer naast ons horen seksen weten we het zeker: we zitten in het grootste hippiehotel van San Pedro! :) Welcome to hotel California! 




In de dagen erop zien we geen drugs meer voorbij komen, en de psychedelische house verandert weer in de in Zuid-Amerika zo vertrouwde 80's rock, maar San Pedro de Atacama blijkt wel degelijk een hippiedorp. Het is hier heel gemakkelijk om weken te blijven hangen. Het is klein en knus en veilig. Overdag is het warm, en zitten op terrasjes in de zon of liggen we in een hangmat bij het hostel. Het dorp bestaat uit stoffige zandweggetjes waar sourvenirswinkeltjes afwisselen met restaurantjes en touraanbieders (de geisers, de laguna's, zandsurfen, de sterren, de salares, als je wil kun je iedere dag iets anders doen!) en waar op iedere hoek een hostal zit, met aanlokkelijke hangmatten in de zon. 's Avonds wordt het koud en trekt iedereen dikke truien en handschoenen aan en is er in ieder restaurant en iedere kroeg een haardvuur of een kampvuur dat wordt aangestoken. Het hele dorp ruikt naar de knusse geur van knisperend hout. Het regent er nooit en mede daardoor is er 's nachts een enorme sterrenhemel te zien. Het is onmogelijk om het op foto vast te leggen, maar wat is dat prachtig! Zoiets heb ik echt nog nooit gezien! Je kan de Melkweg zien en het Zuiderkruis en sterrenbeelden als je er een beetje verstand van hebt. Als je door het pikkedonker naar huis loopt en naar boven kijkt is het werkelijk betoverd om te zien!  

Op één van de zandweggetjes komen we ook Paul tegen, een Nederlandse jongen die Roel kent van zijn tripje naar Uruguay. De laatste dag hiken we met hem door de woestijn richting ruïnes in de bergen en beklimmen we een uitzichtpunt. Een flinke klim en de droge lucht en een hoogte van 2400 m maakt San Pedro letterlijk adembenemend. Vanaf de dag van aankomst slaap ik 's nachts slecht van de benauwdheid en ben ik overdag hees en aan het hoesten. Maar het is de weg naar boven zeker waard, wat een geweldig uitzicht! Rechts van ons zijn er een soort van canyons, prachtig om te zien. Voor ons liggen de vulkanen, met witte toppen van de sneeuw. Ons dorp lijkt vanaf daar opeens zo klein. Achter ons hebben we uitzicht op de rest van het gebergte. Als we vanaf daar ook nog eens de zonsondergang kunnen zien is het plaatje helemaal compleet. De laatste zonnestralen tussen de bergtoppen door en een lucht die van blauw naar roze naar donkerpaars kleurt. We zijn beneden voordat de zon helemaal onder is, en we lopen door de woestijn in het pikkedonker terug naar het dorp. Spannend, want je ziet echt níks, maar de sterrenhemel is daar nog mooier en nog stralender. Schitterend!











De volgende ochtend is het echt tijd om uit te checken uit ons fijne hostel in dit fijne dorp en worden we om 8:00u opgehaald voor de 3-daagse Uyuni-tour. We worden in een busje naar de grens gereden en van daaruit gaan we verder in een jeep. In de bus leren we Jules kennen, een jongen uit Maastricht en Sarah, een meisje uit Canada. We willen eigenlijk graag een jeep delen, maar op de grens delen ze Roel en mij bij 2 andere stelletjes in. Nooo... Maar de jeeps trekken aardig gelijk op en tijdens de stops zijn we alsnog met zijn allen samen. De gehele groep bestaat uiteindelijk uit een stel uit Zwiterserland, een stel uit Canada (en het meisje, Sofia, heeft een Colombiaanse moeder en spreekt vloeiend spaans, heel handig!), 3 meiden uit Ierland, een Braziliaanse jongen, Jules, Sarah, Roel en ik. Heel gezellig! 
De grensovergang naar Bolivia is de ingang naar een hele nieuwe wereld. Een huisje in the middle of nowhere waar je wat formulieren invult en, check, weer een stempel voor de komende 30 dagen. Autowegen van asfalt veranderen in zandweggetjes en de WC's zijn plotseling vreselijk vies. :) Onze chauffeur is echt een schat, hij rijdt verantwoordelijk en geeft ons heel veel informatie.


Onze eerste stop is bij de Laguna Blanca, ontzettend mooi! Laguna's zijn een soort bergmeren. Het is er erg koud, maar de zon schijnt en het uitzicht is overdonderend. Een paar meter verder ligt de Laguna Verde, minstens net zo mooi. We rijden met de jeep door de 'Salvador Dali' woestijn en stoppen bij een natuurlijke warmwaterbron. We trekken onze zwemkleding aan en laten ons in het water glijden. HEERLIJK! Het water is zo warm, bijna heet, terwijl de lucht om je heen zo koud is. Ik heb nog vele malen terug verlangd naar dit warme water op deze mooie plek... We mogen er niet langer dan een minuut of 20 blijven, omdat we door moeten, maar ook omdat de mineralen in het water na deze tijd niet goed meer voor je zijn.









We rijden door naar de geisers, hete stoom wat uit de grond komt. Niet zo heel bijzonder om te zien, maar mooi om even mee te pakken. De geisers liggen op het hoogste punt dat we gaan komen, meer dan 5000 meter hoog... We stoppen cocabladeren in onze wangen tegen de hoogte en eten coca-snoepjes. De mevrouw van de tourorganisatie heeft ons al gerustgesteld: hoogteziekte krijg je wel of niet. Als we niet ziek zijn geworden tijdens de busrit van Salta naar San Pedro (meer dan 5 uur of 5200m hoogte) hoeven we niet bang te zijn voor the real thing (dagenlang overgeven, of in het ergste geval hersen- of longoedeem!). Hoofdpijn, kortademigheid, bloedneuzen, slapeloosheid en benauwdheid is heel normaal... :S Het is heel raar, want het werkt echt zo. Als je naar buiten stapt ben je na een paar minuten buiten adem. Des te meer respect hebben we voor die paar mensen die de omgeving op de fiets verkennen. Bergopwaards, met een ijskoude wind en zo weinig zuurstof in de lucht... Ik moet er niet aan denken! We zwaaien vriendelijk naar ze en steken onze duim op als we langs ze rijden. 




We lunchen in het hotel waar we 's avonds gaan slapen en het eten is verrassend goed. Eind van de middag bezoeken we de Laguna Colorado. Een laguna met een rode gloed en die vol staat met flamingo's. Van september tot november schijnen er nog veel meer flamingo's te zijn, de sissy's zijn nu naar een warmer meer gevlogen... Maar het is alsnog supervet om te zien. Als er dan ook nog een kudde lama's voorbij loopt, is het Boliviaans plaatje compleet. Roel en ik maken samen een wandeling door de woestijn en sluiten dan weer aan bij de rest in de jeep. Op naar ons back-to-basic hotel, zonder stroom, zonder warm water en zonder verwarming. Met -10 's nachts is het er amper uit te houden, gelukkig kunnen we slaapzakken huren. We eten vroeg en om 20:00u ligt iedereen al in bed. Het is the worst night of my life. Ik hoest me nog steeds kapot en heb het zo benauwd door de hoogte. De dekens en de slaapzak helpen tegen de kou, maar ik word steeds wakker, happend naar adem en als ik slaap droom ik de raarste dingen. We zijn blij als het 6:30u is en tijd om op te staan. 







Dag 2 starten we bij rotsen midden in de woestijn. Om ons heen zijn gekleurde bergen, waar je zigzagweggetjes op naar boven kan zien. Zo mooi! We stoppen nog even omdat er een konijntje zijn hoofdje boven de rotsen uitsteekt, zo kunnen we allemaal even een foto maken. :) Het groen langs de rotsen schijnt ook bijzonder te zijn zo in de woenstijn. We stoppen nog bij een aantal laguna's met flamingo's. We zeggen tegen elkaar dat we inmiddels wel een beetje laguna- en flamingomoe zijn, zo snel ben je verwend! :) We lunchen uit de achterbak van de jeep aan de voet van een laguna met wederom een geweldig uitzicht, wat is het toch bijzonder om hier te zijn! Ook een leuk detail: zelfs op deze hoogte - wij kunnen amper lopen zonder uitgeput te raken - liggen er overal voetbalveldjes. 














De volgende stop is het uitzicht op een actieve vulkaan. Onze chauffeur verzekert ons dat hij niet opeens af kan gaan, gelukkig, maar we kunnen er ook niet dichterbij komen. Maar ook van een afstand is het erg tof om te zien! We krijgen er ruim te tijd om rond te lopen en even rustig te op de rotsen te zitten (en achter mee beschutte rotsen te plassen, helemaal back to nature hier! :)). Onderweg naar onze volgende slaapplek krijgt de andere jeep een lekke band. Gelukkig zitten we bij een goede touroperater (horrorverhalen van uren wachten in de kou bij een lekke band zijn hier algemeen bekend) en hebben we een reserveband. Onze chauffeur helpt ook en er stopt nog een andere jeep van een andere touroperator om mee te helpen. One love! :) Die nacht slapen we in een zouthotel, vlak voor de zoutvlakten. Van binnen is alles van zout gemaakt, heel tof om te zien. Er zijn ons in dit hotel betere voorzieningen beloofd, maar daar blijkt weinig van waar... De 'warme' douche zijn een paar straaltjes en halverwege de 'douchelijst' ( 1 douche voor zo'n 50 mensen, dan werkt een lijstje wel) is er helemaal geen water meer. Ook niet om de WC mee door te spoelen, dus vul maar in hoe dat er in de loop van de avond uit gaat zien.. Bah! Maar we krijgen wijn bij het eten en zitten nog een poos met Sarah, Jules en de Ierse meisjes aan tafel te kletsen en te drinken. En dan op tijd naar bed, de volgende ochtend vertrekken we om 5 uur om de zon op te zien komen op de Salar de Uyuni. 





5 uur is echt vroeg. In de jeep vallen we nog even in slaap en worden net op tijd wakker gemaakt door Sofia om de zonsopgang te zien. Het is verschrikkelijk koud en ik heb een ochtendhumeur en eigenlijk vind ik het niet zo heel bijzonder. Al dat zout lijkt gewoon op sneeuw. En ik houd niet van sneeuw! Grmbl!




Maar na een bezoek aan een park met rotsen die ooit koraal waren en cactussen van 900 jaar oud rijden we naar het midden van de salar. De zon staat inmiddels op z'n hoogst en weerspiegelt heel mooi op de vlakte. En dan opeens is het toch wel heel bijzonder. Zo groots en zo wijd, alleen maar wit! Het is traditie om hier foto's te maken waarmee je speelt met de ruimte en optisch bedrog en we gaan er helemaal in op. Je wil er springen en dansen, er is zoveel ruimte! Als het tijd is om te gaan, wil ik bijna niet weg. Wanneer komen we nou ooit nog terug op zo'n plek? Zo mooi, zo bijzonder! 








And it is Sarah's birthday that day! CONGRATS! :)


We lunchen voor de deur van een winkeltje/WC/mini-museum op de zoutvlakte en dan is het alweer tijd voor onze laatste stop: Uyuni. Uyuni is een heel klein dorpje wat draait op toerisme. De Zwitserse jongen uit onze groep vertelt me dat Uyuni lang een spookdorp is geweest. Het was eerst het eindpunt van de treinlijn en stond daarom in het teken van vervoer van goederen. Toen de trein werd stilgelegd, was er eigenlijk nog maar weinig te doen of te halen... Inmiddels is het hét eindpunt van de populaire Uyuni-tour en bouwen ze langzaam op. Maar het is er nog steeds slecht onderhouden en vooral ook erg vies! Overal ligt vuilnis, iedereen gooit ook alles gewoon op de grond! We bezoeken er een marktje, maar we kopen er niets (veel te toeristisch, je betaalt hier zeker de hoofdprijs) en we gaan naar het treinenkerkhof. En dan is de tour toch echt voorbij... We hebben nog geen hostel geboekt in Uyuni, maar Jules heeft er eentje en die hebben voor ons ook een kamer vrij. Yaaay! Een grote privékamer, mét warme douche! We staan zo lang onder de douche dat de man van het hostel komt vragen of we of willen ronden zodat anderen ook nog warm water hebben. Oeps! :)





En dan slaat de vermoeidheid toe. Ons stoere plan om die avond nog wat te gaan drinken met Jules, Sarah en de Ierse meisjes is veel te hoog gegrepen. Als we bij de pizzaria zitten voel ik me zo beroerd dat ik mijn pizza laat inpakken en we ons grote, warme bed inkruipen. 

Bolivia heeft ons verwelkomt met het mooiste van hun land, muchas gracias!