maandag 4 november 2013

THE END



With a little heartache and a lot of excitement, I have to tell you that I quit posting and writing for this blog. It has been great to share my thoughts and outfits, and last summer even my travel logs, with you through this medium. But it's time to move on.
Mid September I've started a new blog. Not only about fashion and OOTD, but with art, inspiration, food, travel, music, guestwriters, diaries, streetstyle, interviews and the best places in Rotterdam!


Follow me on FacebookInstagramTwitter and/or Bloglovin'!

Don't miss out anything. :) See you there!

Thanks, 
and with a lot of love,

Linda

donderdag 5 september 2013

SALENTO & MEDELLIN


Na een luxe busreis van 5 uur en een overstap op een streekbusje in het stadje Armenia, komen we aan in Salento. Salento is vanaf de eerste oogopslag adembenemend mooi. Het is een klein dorpje in de vallei van hoge groene bergen waar grijze wolken tussen sluimeren en koffievelden waar de zon op schijnt. Een dorp waar locals en vele backpackers samen voor een hoop gezelligheid zorgen. Ons hostel is ook erg leuk. Om geld te besparen slapen we weer in een dorm en dat is een betere ervaring dan in Lima. We hebben een 2-persoonsbed tot ons beschikking en aardige kamergenoten. De eerste avond doen we niet veel. We lopen wat rond en eten wat (vieze pizza. ze kunnen geen pizza maken in zuid-amerika...)  op het dorpsplein. De volgende ochtend zetten we de wekker vroeg om naar de Valle de Cocora te gaan, de bezienswaardigheid bij deze plek.  Maar nadat ik het hele dorm wakker heb gesnoozed en zelf weer in slaap val, schrikken we om 11 uur wakker. Shit, verslapen! Maar ik luister maar wat graag naar de wijze woorden van een hostelgenoot: Als je je verslaapt, zul je het wel nodig hebben. En dus staan we rustig op en gaan we ontbijten bij Brunch. Brunch heeft een dealtje met het hostel, alle gasten krijgen 10% korting. En het eten is er heerlijk. Een fruitsalade met wel 8 soorten fruit met zelfgemaakte yoghurt. Toast met échte pindakaas. Food porn! 





Als het eindelijk ophoudt met regenen besluiten we een wandeling te maken naar de koffieboerderij van Don Elias. Het is een uur lopen en door de regen is het één grote modderpoel, maar wel met een geweldig uitzicht. Op de koffieboerderij krijgen we een tour door de velden en mogen daarna het proces van koffiebes tot koffie bekijken. Lee sluit bij ons aan, een Chinese man uit Nederland die geen woord Spaans spreekt. Wij vertalen een hoop voor hem wat Don Elias vertelt, en voor ons is dat een bevestiging dat we inmiddels best wel goed Spaans spreken! We eindigen met een zelf gebrouwen kop koffie, hele goede koffie, en kopen een zak koffie van deze boerderij voor thuis. Later blijkt dat het  koffiebonen zijn, en wij hebben geen maler. Maar nog weer later, in Cartagena, leren we dat je koffiebonen gewoon kan malen in de blender. Klinkt niet helemaal als hoge kwaliteit, maar het is het proberen waard!










's Avonds ploffen we weer neer bij Brunch, voor pittige ribbetjes en BBQ kipkluifjes. Het is een gezellige avond. We spelen UNO en drinken nog een biertje na het eten. We schrijven iets op de witte muren die volgekladderd staan met tekeningen, teksten en berichten van mensen van all over the world. En we gaan naar huis met een toetje to go: Een peanut butter brownie. Volgens één van de andere gasten een absolute aanrader en volgens de ober is deze jongen ook echt verslaafd: hij komt er zo'n 2x per dag eentje halen. En wij snappen dat, want als we de volgende ochtend niet door ons wekker heen slapen, staan we al vroeg bij Brunch voor een peanut butter brownie. Als ontbijt.

Om het uur vertrekken er vanaf het dorpsplein jeeps naar Valle de Cocora. Wij kunnen ze niet vinden en worden van het kastje naar de muur gestuurd.... Als we vervolgens om 9:34u aankomen op de goede plek, samen met nog een stel, zegt de man bijdehand dat we te laat zijn. Al die keren wachten, wachten, wachten, en nu rijdt alles opeens op tijd? We moeten óf een uur wachten óf het dubbele betalen voor de 20 minuten die het rijden is met de jeep, omdat de jeep niet vol is. Aangezien het andere stel ons zowat smeekt om nu te gaan, doen we dat maar... Maar eigenlijk vind ik het onzin. 
Valle de Cocora blijkt eveneens één grote modderpoel. We wisten van te voren dat het een wandeling zou zijn van 5 uur, maar ik dacht een móóie wandeling, door het gras en over paden met het uitzicht van een prachtig groene vallei. Maar we ploeteren in de regen, door de modder, over stenen, over rotsen, door een stuk regenwoud, door het water, over enge wiebelbruggetjes... En ik word er echt chagerijnig van. Ik heb dit nu zo vaak gedaan en ik heb er echt geen zin meer in. Misschien is het luiheid, of ben ik gewoon moe, maar ik ben toe aan chillen. Aan op het strand liggen, zwemmen in de zee. Ik wil niet meer klimmen en klauteren en smerig worden... En het meest frusterende is nog dat het gewoon een rondje is.. Bij de meeste tours moesten we hier doorheen om iets moois te bereiken. Iets wat het uiteindelijk de moeite waard maakt. Hier eindig je gewoon weer bij het beginpunt, om daar de jeep terug te pakken. Stom! Roel vindt het wel leuk, de outdoor avonturier. Hij voert me stukjes verse ananas in de hoop dat ik stop met klagen. ;) Na 2 uur survivalen moeten we een kilometer recht naar boven hiken. Gelukkig hebben we het ergste daarna gehad en hebben we alleen nog een lange wandeling naar beneden voor de boeg. Door de keiharde regen... De vallei is best mooi om te zien, de 30 meter hoge palmbomen zijn bijzonder. Als we bijna weer bij het beginpunt zijn wordt onze weg versperd door een koe en 2 kalfjes. Zij blijken banger voor ons dat wij voor hen en maken onze weg snel vrij, maar wel tof om zo dichtbij te komen.












Als we zeiknat en verrot terug komen in het hostel hebben we het plan om vroeg in bed te gaan liggen en lekker film te kijken, maar de medewerker van het hostel vraagt ons mee om 'tejo' te spelen met wat locals en andere mensen uit het hostel. En dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan! Tejo is een typisch Colombiaans spel waarbij je ijzeren schijven op een hoop aarde met daarin een ring van buskruit gooit. Als je de ring vol raakt geeft dat een kleine explosie. Sportief, leuk én spannend! We mogen de baan gratis gebruiken, als we met de groep 2 kratten bier kopen en met die deal gaan we akkoord, uiteraard. En wat een lol! Echt een toffe avond! Iets na middennacht zwalken we met zn allen terug naar het hostel. Onze laatste nacht in Salento! 




Gelukkig neemt dit hostel het erg ruim met uitchecken (uitslapen, yeah!) en na nog een laatste lunch bij Brunch pakken we de bus naar een dorp een uur verder, om daar over te stappen op de bus naar Medellin. Medellin is de derde stad van Colombia in grootte en de thuishaven van drugbaron Pablo Escobar. Totdat hij zo'n 20 jaar geleden dood werd geschoten door de politie op het dak van zijn eigen huis  was Medellin een no-go voor toeristen. Gelukkig is er sindsdien een hoop veranderd en is de stad nu veilig genoeg voor ons om er een kijkje te nemen. Medellin wordt de stad van 'de eeuwige lente' genoemd en we merken meteen waarom. Zonneschijn, een fris briesje... Ik denk zo nu en dan zelfs de lente te ruiken! En ze hebben tentjes met taartjes met chocolademousse en aardbei en kwarktaartjes in hartvorm die 24 uur per dag open zijn! Ons hotel is één grote grap:  bij aankomst blijkt dat we een kamer in een sekshotel hebben geboekt! Een onopvallende ingang, schemerige gangen, een grote spiegel voor het bed, een 'roomservice' menu met sextoys! Je kan de kamers per uur huren, maar wij blijven er 2 nachten. Waarom niet? Supergoedkoop, midden in het centrum, en mooie kamers met een schoonmaakster die 24 uur per dag werkt en na ieder verblijf de kamers sopt. Haha! En het geluidsoverlast blijft bij wat muziek van de kroegen buiten. Het allerleukst vind ik nog om - als duidelijke backpackers - de mannen op de gang  - duidelijk hoerenlopers - enthousiast te begroeten met een 'hola' of 'buenas noches'. De awkwardness druipt ervan af, lachen! ;)



Medellin is een mooie plek met de goede en slechte kanten van een grote stad. Opdringerige bedelaars en agressieve zwervers ontsieren het zonnige straatbeeld van vele kraampjes vol fruit of met nepsieraden en bijzondere gebouwen. 





De laatste nacht verblijven we in een hostel in het 'gringo'centrum van de stad, op loopafstand van vele bars en restaurants. Veel slecht eten en een hoog Salou-gehalte, maar best leuk om doorheen te lopen. Donderdag zitten we in het begin van de middag in een koffiecafé om een broodje te eten en gebruik te maken van wifi. We hebben net de reis naar Santa Marta geboekt voor die avond, als ik me niet goed voel. Ik ga naar de WC en daar word ik alleen maar zieker. Hele erge buikpijn, ik zweet er helemaal van. Uiteindelijk lig ik opgekruld op de koude WC-vloer en - thankgod for wifi -  app ik Roel dat het niet zo goed gaat. Hij komt kijken en schrikt zich rot van mijn spierwit weggetrokken gezicht. Hij haalt water voor me en probeert een dokter te regelen, maar de domme koffieserveersters wijzen ons naar een apotheek! In een roes loop ik naar het hostel, waar blijkt dat het ziekenhuis er schuin tegenover gevestigd zit. We lopen er heen en na een hoop papieren ingevuld te hebben word ik onderzocht. Geen koorts, een iets verhoogde bloeddruk. Ik moet in een potje poepen, maar aangezien ik in het koffiecafé alles er al uit gegooid hebt, lukt dat niet. Ik moet mijn tong uitsteken en kennelijk zien ze daar aan dat ik een tekort aan vocht en voedingsstoffen heb, dus ik word aan 3 verschillende infuzen gelegd. De kleur in mijn gezicht komt langzaam terug en ik voel me wonderbaarlijk genoeg meteen stukken beter. Als ik terugkijk op de laatste weken was ik zo ontzettend moe, en nu heb voor het eerst weer energie! Zonder uiteindelijk mijn ontlasting te hebben kunnen testen concludeert de arts dat ik een bacterie heb die samen gaat met een parasiet. Ik krijg een antibioticakuur om de parasiet te doden en een ander medicijn om mijn darmen weer te versterken. En een doos pijnstillers, die ik netjes aan de kant schuif. 



Brak, maar net op tijd zitten we uiteindelijk in de bus naar Santa Marta. Klaar voor een hééle lange reis, die uiteindelijk een stuk langer zal duren dan aangegeven. Gelukkig zijn we allebei zo kapot van een toch wel heftige dag, dat we heel lekker slapen! En dan zijn we eindelijk aan de warme en relaxte Caribische kust!

vrijdag 30 augustus 2013

INSPIRATION: REUNITED


Our plane leaves tomorrow, very early in the morning. Back to Holland, after 4 month's of amazing travelling. Home.
And of all the things I'm looking forward to, one is to be reunited with the cats!

donderdag 29 augustus 2013

TBT: PROFILE





Some old Facebook profile pictures on this (throwback) thursday: 

early 2011 - Me in beautifull Guadelest, España
early 2012 - Me in Altea, during the first NYE with my beau. Best NYE of my life!
summer 2012 - At Vienna ♥
early 2013 - a picure my BF made on the family holiday last february

What is your Facebook profile pic right now? 

zondag 25 augustus 2013

vrijdag 23 augustus 2013

POPAYÁN & CALI


De nachtbus naar Popayán is een hel! De buschauffeur rijdt als een dwaas door de bergen. Halverwege de nacht ben ik zo misselijk dat ik het vuilnisbakje naast mijn stoel vol kots. Bah! We komen eerder aan dan verwacht en moeten snel onze spullen bij elkaar zoeken om uit te stappen. Popayán oogt al meteen warm en open. Het is zondag als we aankomen en op wat lui op paard en wagen na is de stad uitgestorven  Alsof we terug zijn gegaan in de tijd. We slapen nog een paar uur en gaan dan de stad in op zoek naar een plek om te lunchen. Maar alles is dicht! We eindigen uiteindelijk in een 'comida rapido' (fastfood) restaurant voor een perro caliente (hotdog) (leuk dat ze alles letterlijk vertalen hier) en een grote kan vers lulo sap. Lulo is één van de Colombiaanse vruchten die je nergens anders vindt. Colombia heeft een hoop bijzondere vruchten en je kunt overal vers vruchtensap krijgen voor een prikkie. En ik wil steeds iets nieuws proberen! Popayán is niet al te groot. De gebouwen zijn sierlijk en wit en aan de balkonnetjes hangen witte bakken met rode bloemen. Het is er warm, en strakblauwe luchten wisselen af met bizarre stapelwolken. We hebben de eerste avond zelfs een prachtige dubbele regenboog voor ons hostelraam! Naast het busstation zit een enorme supermarkt en we hebben een heel chill hostel, dus we eten beide avonden thuis. En we zijn uiteraard niet de enige, dus zo leggen we weer leuk contact met de andere mensen in het hostel. 





De tweede dag zijn we allebei een beetje gaar, zo'n nachtrit waarbij je amper een oog dicht doet hakt er flink in, en dus slapen we uit en doen we rustig aan. Uitgebreid ontbijt maken, mijn blog bijwerken, dingen voor thuis regelen, een beetje wandelen door de stad... Wat een verschil met gisteren! Was op zondag alles dicht, zelfs de horeca, en was er niemand op straat, op maandag lopen de straten over met mensen en zit er om de 2 meter een andere tent. Of een kapper. En dat brengt Roel op een idee, want zijn haar en zijn baard zijn volgens hemzelf inmiddels veel te lang. Dus dinsdag zitten we, na weer een uitgebreid, homemade ontbijtje, bij de kapper. Spannend! Ik zie de man met zijn tondeuse over Roel z'n haar gaan en er blijft weinig van over. Haha! Gelukkig is het eindresultaat niet verschrikkelijk. Erg kort en wat vreemde strak geschoren lijnen, maar van boven heeft hij het lang gelaten. En geen lange baard meer. Een fris, Colombiaans koppie! Haha! 's Middags lopen we naar de brug, die niet erg veel voorstelt, maar wel weer een mooi deel van de stad laat zien. En dan is het eind van de middag al weer tijd om door te reizen naar Cali, de stad van de salsa! 




Paraglyden, niet nodig. Ziplinen, hoezo? Wij hebben de busreis van Popayán naar Cali gedaan! De minibus waarmee we met nog een man of 12 vertrekken racet door de bergen. Haalt in waar het niet mag en als het niet snel genoeg gaat hij er rechts langs. En dat allemaal in de haarspeldbochten boven in de bergen. Echt, een achtbaan is er niks bij! We moeten ons inhouden om niet onze handen in de lucht te gooien en 'waaaaa' te gillen... En ik denk alleen maar: ik ben blij dat mijn moeder dit niet weet.. ;) Maar we overleven de rit en arriveren veilig in Cali. Daar hebben we zin in, want nog geen 4 uur van het rustige Popayán belooft ons een bruisende stad te wachten. Feestbussen en salsa-avonden! Maar niets is minder waar... Ons hostel, wat ook salsa-lessen geeft, is verlaten. We zijn de enige in huis! En als we woensdag de stad in lopen blijkt het een feestdag te zijn en het centrum is, net als Popayán op zondag, dicht en uitgestorven. We eten wat bij de enige kroeg die we kunnen vinden die open is. Lekker, maar eigenlijk boven ons budget. Cali heeft niet echt een duidelijk centrum. Bij de rivier staat een bijzondere kerk en net over de brug is een plein waar wat marktjes staan en mensen samen zijn gekomen. Best leuk om te zien, maar helaas niet zo bruisend als gehoopt! Extra jammer, want in Popayán hadden we het plan om uit te gaan. Ons hostel maakte reclame voor een kroeg waar ze oude vinyl draaien. Klinkt geweldig toch? Maar we besloten ons geld te sparen voor salsa dansend Cali. Waar geen kip te vinden blijkt! Qua stappen is het ons niet bepaald gegund deze reis! 

(in BA lag Roel ons hele laatste weekend ziek in bed, in Salta eindigden we met ranzige cocktails in een lege kroeg, in La Paz lag ik te kotsen op de WC, in Cochabamba zaten we in de foute buurt, in Bogotá verbood mijn parasiet me te drinken... maar uiteraard hebben we ook een paar hele mooie stapavonden gehad, La Bomba de Tiempo in BA met stip bovenaan!)







Cali schijnt de mooiste dierentuin van Zuid-Amerika te hebben en Roel heeft het idee om daar donderdag heen te gaan. Van dierentuinen word ik instant blij! Dus we staan op tijd op en pakken de taxi naar de Cali Zoo. Het is er inderdaad erg mooi, veel dieren, grote verblijven, het heeft wel wat weg van Blijdorp! Alleen mét een witte tijger! En hoewel Cali nog een paar graden warmer is dan Popayán is het vandaag qua temperatuur goed te doen. Aan het eind van de middag hebben we alles gezien en pakken we de taxi terug naar huis. Ik ben inmiddels strontverkouden en baal hier enorm van. We zijn allebei in deze 4 maanden al vaker ziek geweest dan normaal in een heel jaar! Dus er volgt maar weer een rustig avondje in bed... 










Het hostel heeft trouwens 2 katten, één echte doerak die graag op het dak speelt. De eerste avond brengt hij ons al een prooi op het dakterras: een enorme kakkerlak die zodra ze hem los laat hard begint te rennen. Brrr! Juist wanneer ik denk dat hij verdwenen is rent hij vlak langs mijn voeten en ik schreeuw het uit! Dat is echt het enge aan kakkerlakken, ze zijn zo snel en onberekenbaar en lopen altijd net mijn richting op! De laatste dag heeft de poes weer een kakkerlak gevangen.. Dit keer neemt ze hem mee naar binnen en ligt het beest de halve avond te spartelen op zijn rug in de huiskamer. Geen idee hoe het uiteindelijk afgelopen is.. ik heb in ieder geval onze slaapkamerdeur niet meer open laten staan! 
Het is sowieso leuk om te zien dat in Colombia iedereen die we ontmoeten een kat heeft. In Argentinië had iedereen een hond, in Colombia is de kat populair. Ze zijn hier sowieso weer een stuk liever voor dieren dan in Peru en dat is fijn om te merken voor een dierenliefhebber zoals ik. Peru heeft prachtige plekken, maar qua mensen en cultuur was het ons minst favoriete land. Naast het gevoel dat iedereen iets van ons wilde en iedere mogelijkheid uitgebuit werd, de mensen reageerden hier echt het tegenovergestelde op ons dat de vriendelijke en bescheiden Bolivianen, speelt de manier waarop ze met dieren omgingen een grote rol in onze beleving. Honden die werden verwaarloosd en geslagen, vrouwen met piepjonge lammetjes op hun arm midden in de grote stad, wie je kon betalen voor een foto, papegaaien die volledig onder de vlooien zaten.. Niet leuk om te zien! We zijn blij dat de straathonden hier weer gevoerd worden en de katten vertroeteld en dat de lammetjes gewoon in de wei bij hun schapenmoeder staan! 


De volgende ochtend staan we vroeg op om uit te checken en meteen door te gaan naar de volgende plek een uur of 5 verderop: het schitterende Salento! Salento stal ons hart, maar daarover volgende keer meer!